Gisteravond was ik - als vrouw en als medewerker van De Schoor - aanwezig bij de opening van de wereldwijde campagne tegen geweld tegen vrouwen en meisjes. Het onderdeel Ervaringsdeskundigen aan het woord maakte veel indruk op mij.

De rillingen liepen over mijn rug bij het horen van het geweld, de vernedering en de angst die deze vrouwen keer op keer in hun relaties moesten meemaken.

Als kleindochter van een oma die het niet pikte als een man al bij de eerste keer zijn hand ophief om haar te slaan, heb ik al op jonge leeftijd van haar geleerd om financieel onafhankelijk te worden. 
“Je diploma is je man”, zei ze altijd. Als een man denkt dat je financieel afhankelijk van hem bent, denkt hij ook dat zijn vrouw zijn bezit is en dat hij haar mag slaan.

Mijn oma was een mooie, sterke en zelfstandige vrouw. 
Hardwerkend! Zij was wasvrouw (deed de was en het strijkwerk voor rijkere vrouwen), schoonmaakster en verkoopster van haar eigen gemaakte producten (kraaltjes, brouwsels van haar eigen gemaakte medicijnen en van groenten uit haar moestuin) en masseuse van voornamelijk baby’s.
Daarnaast was zij moeder van 9 kinderen. Bijna elk kind had zijn eigen vader. Want zodra de vader zijn hand ophief om haar te slaan, wees mijn oma hem soms vechtend de deur.
Haar advies aan haar schoondochters, kleindochters en andere vrouwen was daarom altijd om je niet te laten misbruiken en vooral geen boksbal te worden van mannen. Vrouwen waren voor haar godinnen die met hun prachtige lichaam, voor nieuw leven op aarde kunnen zorgdragen.

Mijn oma zou een grote voorstander zijn geweest van “Orange the world”.
Ik ben een voorstander van Orange the world. En ik waardeer het gebaar van De Schoor. Een vlag ophangen om op deze manier aandacht te trekken van collega’s en voorbijgangers.
Samen kunnen wij een verschil maken door bewustzijn te verspreiden, steun te bieden aan slachtoffers en te werken aan het voorkomen van geweld tegen vrouwen en meisjes.

Orange the world en als het kan…teken ook de medestander-pledge https://www.orangetheworld.nl/de-medestander-pledge/

Lucia Fer
November 2023
 

Welzijn De Schoor voor de vrouw: ook op Internationale Vrouwendag!

De eerste vraag die ik kreeg toen ik vertelde dat ik in de commissie "viering Internationale Vrouwendag" zat, was: "Waarom? De vrouwen in Nederland zijn toch geëmancipeerd?" Mijn antwoord of wedervraag was: "Oh ja, is dat zo? Moeten geëmancipeerde vrouwen de affaires die zich bij de Voice, Studio Sport, e.a. voordoen dan accepteren?" "Nee, nee, nee", zei degene, "dat bedoel ik niet, maar als je ziet wat er in het buitenland gebeurt… waar vrouwen niet naar school mogen of doodgeknuppeld worden vanwege het scheef dragen van een hoofddoek…". Ik zag de heftigheid waarmee zij haar standpunt verdedigde, toch onderbrak ik haar. "Wij wonen en leven in Nederland, zullen we niet eerst in onze omgeving en in dit kleine landje het nodige doen?" De vraagstelster erkende toen dat het nodig was en noemde zelf nog enkele voorbeelden zoals de toeslagenaffaire, het glazen plafond enz.

Met een groep van 5 powervrouwen gingen wij aan de slag.

Bertynte Loet Loetoer zorgde met haar vrouwelijke energie voor verbondenheid en eenheid in het maken van het plan. Zij zorgde ervoor dat ieder lid - ICT vaardig of niet - bij de stukken kon komen. En dat vele online vergaderingen door konden gaan.

Jemyma Zweedijk, eveneens een ICT-kanjer, was zeer behulpzaam en stelde zich kwetsbaar op. Janneke Vondel was in staat zich over te geven. Aan zichzelf, maar ook aan ons. En vanuit haar hart kwamen fijne en goede ideeën voor de invulling van de dag.

Susanna de Haan ging serieus en dynamisch te werk en net als de overige dames voelde zij zich zeer betrokken bij de aanpak van maatschappelijke problemen.

Lucia trachtte met haar organisatorische kwaliteiten en inlevingsvermogen meer tijd tussen de verschillende onderdelen te creëren. En dat tactvol over te brengen naar de avondvoorzitter.

U merkt het al. Wij hebben al onze feminiene eigenschappen ingezet: ijverig, sociaal, verbonden, bescheiden, gevoelig, hartelijk, spontaan, sentimenteel, tactvol, kwetsbaar, coöperatief enz., om een geweldige Vrouwendag à la De Schoor te creëren.

Heel fijn om te vermelden is dat wij allen tot de ontdekking kwamen dat er een bijzondere karaktertrek deel uitmaakt van ons leven, namelijk enige vorm van ADHD. Het maakt ons bijzonder en het werkt interessant door in ons werkzame leven. Hierdoor hebben wij met veel vermaak en blijdschap toegewerkt aan de invulling van Internationale Vrouwendag op woensdag 8 maart 2023 in buurtcentrum Parkwijk te Almere.

Vrouwenavond De organisatie liep gesmeerd en het strak geplande draaiboek zag er prima uit. Met de slagzin van Mevrouw Angela Merkel, Oud bondskanselier – ‘wir schaffen das’, brak de dag van uitvoering aan. Een fototeam van Vanessa en Stephanie meldde zich bij ons. “Mogen wij de vrouwen fotograferen?”, Ja hoor, zeiden wij allen zeer enthousiast. Het staat niet in de planning/draaiboek, maar het is leuk en je legt de vrouwen vast op een belangrijk moment in hun leven.

En daar begon de chaos. En tegelijkertijd ontstond er regelmaat. Men schreef zich in en wachtte rustig op elkaars beurt voor het maken van een foto. Het team van Vanessa en Stephanie gaf uitleg en zette de vrouwen op de foto. “Sta ik er goed op? Mag mijn vriendin samen met mij op de foto? Zit mijn haar goed? Ben ik niet te dik, zie ik er aantrekkelijk uit?” En nog veel meer vragen. De vrouwen leken wel op date te gaan met zichzelf. Een diversiteit aan krachtige vrouwen van verschillende leeftijden, jong en oud, kwamen naar de viering van Internationale Vrouwendag.

Ook een zestal vrouwen van de stichting Tamil Vrouwen liepen gekleed in traditionele kledij en maakten kennis met overige vrouwen. Ze vroegen en kregen dan ook de aandacht om zich aan het publiek voor te stellen.

‘Dit staat ook niet in de planning he Lucia’, zei de avondvoorzitter. ‘Dat klopt’, zei ik. ‘Dat betekent dat de avond iets langer wordt. Wir schaffen das!’

Onze avondvoorzitter, Regina van Amson, schrijfster van het boek “Sterker uit je burn-out!”, had ik benaderd om de avond te leiden. Niet wetende dat het woord strak en duidelijk steeds weer terug zou komen in onze voorbereidende gesprekken.

Nadat vele vrouwen gefotografeerd waren en de nodige koffie, thee en frisdrank genuttigd hadden, opende zangeres Merr (Meredith van der Pool) onder gitaarbegeleiding van Denzel Bendt de Vrouwenavond. Zij begon met een zelfgeschreven inspirerend lied, “een ode aan de vrouw”. En daarvoor ontving zij een geweldig applaus.

Dankzij Regina van Amson stonden wij stil bij het thema "Onbeperkt Leefbaar" en bij gendergelijkheid. Uit haar eigen ervaring vertelde Regina wat het thema voor haar betekende. De periode van de Dolle Mina's en de ludieke acties passeerde de revue.

"En toch zijn we er nog niet," concludeerde Regina. "Emancipatie, gelijke beloning en economische zelfstandigheid" staan soms nog onbehandeld op de politieke agenda. En het feit dat er elke acht dagen in Nederland een vrouw wordt vermoord, omdat ze vrouw is, en de vermoedelijke dader haar (ex-)partner is, maakt het voor vrouwen ook niet "onbeperkt leefbaar".

Regina deed vervolgens een oefening met het publiek: luisteren naar je buurvrouw zonder te onderbreken. Na de luisteroefening volgde er een boeiende lezing van Aya Selman. Aya Selman is vrouw, echtgenote, moeder, dochter, vriendin, ondernemer, raadslid en nog veel meer. Het publiek luisterde aandachtig naar haar, vooral bij het verhaal waarin zij ondanks de legitieme bezwaren van haar man ervoor koos om toch haar eigen droom te volgen en uit te voeren.

In het tweede gedeelte van de Vrouwenavond namen de vrouwen deel aan een viertal workshops. Paulien Botman, Faith Bruyning, Ada Kaspersma en Xaviera Wasbloem leidden de deelnemers bij inspirerende workshops op het gebied van werk, persoonlijk leiderschap, balans en ontspanning met stenen.

Het was een geslaagde Vrouwenavond in het kader van Internationale Vrouwendag. We kijken terug op een inspirerende avond vol verbinding met krachtige vrouwen.

Een statige mevrouw loopt, ietwat waggelend, het buurtcentrum binnen. Zij heeft kort grijs haar; is ongeveer één meter zestig en weegt niet meer dan 65 kilo.  Ze draagt een mantelpakje en schoenen met lage hakjes. Ik loop haar lachend tegemoet. Het is onze Marjon. Haar mondhoeken staan in een boog naar beneden. Ze lijdt, zeg ik tegen mezelf. En tegen haar zeg ik luidop: ‘fijn dat je er weer bent.’ Als ik naast haar sta, pakt zij mijn arm vast. Ik weet dat ze altijd steun zoekt omdat haar rechtervoet soms weigert om een stap te zetten.

Marjon heeft tijdens haar werkzame leven in de zorg gewerkt. Een dankbaar maar zwaar beroep dat haar voortdurende rugpijnen heeft bezorgd. De rugpijnen werden erger toen haar man ziek en bedlegerig werd. Hij eiste van haar dat zij hem verzorgde, hij wilde geen andere zuster. Marjon deed wat er van haar verlangd werd: ze was tenslotte voor de goede en minder goede zaken met hem getrouwd. En ze hadden het al meer dan dertig jaar leuk gehad met elkaar. De ziekte veranderde hem van een lieve, zorgzame en geduldige echtgenoot in een norse, agressieve en ongeduldige man. Zijn gevoel voor humor was helemaal weg. Hij had geen goed woord meer voor haar over. Zag ze niet dat hij pijn leed? Waarom liet zij hem zo lang op het bed liggen, was het geen tijd om hem nu naar zijn linkerzijde te draaien? ‘Ben je nou verpleegster of niet’, brulde hij soms tegen haar. En als zij rustig opmerkte dat zij doodmoe was en hulp wou inroepen, werd hij agressief en ondernam hij pogingen om een kussen naar haar te gooien. Dit mislukte vaak omdat hij geen kracht meer in zijn handen had. 

Toen hij na een ziekbed van drie jaar overleed was Marjon vreemd genoeg blij. Blij dat zij van de verzorgingslast bevrijd was. Blij dat de vreemdeling die haar man geworden was, het huis had verlaten. Blij dat ze nu kon rusten, rusten en nog eens rusten. Maar aan de andere kant was zij verdrietig. Waarom moest het leven zo wreed zijn voor haar lieve man waarmee zij drie kinderen had? Hij was altijd haar steun en toeverlaat geweest. Hoe was het toch mogelijk dat hij door die rotziekte veranderde in een monster? 
‘Oh ik heb zo’n pijn, voor mij mag het afgelopen zijn’, moppert Marjon.
‘Nee toch’, breng ik er tegenin, terwijl ik haar steviger vast houdt omdat ze een kniebeweging maakt. We lopen samen naar een stoel. ‘Ga zitten’, zeg ik tegen haar. ‘Ik ga een kopje koffie voor je halen en dan mag je alles wat niet goed gaat aan mij vertellen’. 

Als zij enkele slokjes koffie heeft gedronken zegt ze: ‘weet je Lucia hoe mijn dag er uit ziet?’ Ze wacht mijn reactie niet af en begint te vertellen. ‘Weer een dag, zeg ik elke ochtend tegen mezelf. Een dag waarin ik geen zin heb om op te staan: waarvoor, waartoe en waarheen? Ik kijk naar de muren. Ik kan de patronen van het behang wel uittekenen. Het is dat ik moet opstaan om te toiletteren, maar het liefst blijf ik de hele dag in mijn bed liggen. Er komt toch niemand langs en de telefoon gaat toch niet. Het is niet leuk hoor. Ik heb niets te doen, maar ik kan ook niet veel doen en mijn lichaam weigert te doen wat ik wil. Elke dag weer lijkt een radertje ergens in mijn lichaam het op te geven. Waar zijn alle bezigheden en gezelligheid gebleven? Voor wie ben ik nog belangrijk en wat voor nut heeft mijn leven nog? En het is elke dag weer hetzelfde. De eenzaamheid! Alleen met mezelf de strijd voeren tegen het leven. Het is echt niet leuk. Maar op dinsdagen leef ik op, ondanks de pijn die ik nu voel. Ik ontmoet mijn mede 70-plussers, we praten over vroeger, we lachen en doen leuke spelletjes. De eenzaamheid is dan even op de achtergrond. En ondanks de pijnen die ik overal voel, leef ik weer en kan ik mij nuttig maken. Kom, breng mij naar de zaal, dan kan ik alvast de spelletjes klaar leggen’. 

Haar mondhoeken zijn veranderd in een kromme banaan met de punten omhoog. Vandaag heeft zij de strijd tegen eenzaamheid gewonnen.

Activiteit Samen70+
Elke dinsdagmiddag komt er een groep ouderen samen in buurtcentrum Cobra.
De initiatiefnemers zijn: de wijkverpleegkundige van Zorggroep Almere, de ZZP-er van Curae Zorg en de opbouwwerker van De Schoor. Deze werkers hebben gesignaleerd dat vele ouderen in Tussen-de-Vaarten eenzaam zijn en zich alleen voelen.

De behoefte om samen te komen, elkaar te ontmoeten is nu groter dan ooit. We krijgen steeds meer aanmeldingen van ouderen die zich bij de groep willen aansluiten.

Vele ouderen zijn echter niet mobiel. Vandaar dat wij ook op zoek zijn naar vrijwillige chauffeurs.
Heeft u affiniteit met de doelgroep? Meld u dan aan. Wij kunnen uw hulp hard gebruiken.

Locatie: Buurtcentrum Cobra, Hildo Kropstraat 6-8
Datum: elke dinsdagmiddag 
Tijd: 14.00 – 16.00 uur
Voor meer informatie bel naar Lucia Fer, opbouw-/wijkwerker telnr. 0638123321
Wijkteam Waterwijk-Verzetswijk-Tussen de Vaarten

een dag waarin wij onszelf in de ander herkennen.

24 september 2021: Burendagactiviteit. Vrouwen zouden o.a. elkaar in de watten leggen met het lakken van elkaars nagels, gezichtsverzorging en make-up bij elkaar aanbrengen. 
Ze hadden er zin in.

En om iets meer van en over elkaar te weten te komen, begonnen we met een willekeurige kaart te trekken uit “Het Buurtspel¹ ”.

Mevrouw A trok de kaart: “waarin wil jij je ontwikkelen?” 
Er volgde een diepe zucht van mevrouw, waardoor iedereen belangstellend naar haar keek. “Om deze vraag te kunnen beantwoorden moet ik eerst een toelichting geven. Mijn man waarmee ik al meer dan 40 jaar samen was, is onlangs overleden. In al de jaren viel ik pas in slaap als hij naast me lag. Ik was namelijk bang om alleen te zijn. Toen sloeg het noodlot toe. Hij werd ziek en moest opgenomen worden in het ziekenhuis. Onze kinderen maakten zich al zorgen. Hoe zou ik, hun moeder, die alleen kon slapen als manlief naast haar lag, nu alleen in de woning verblijven? Ik liet mijn kinderen niet zien dat ik angstig was. Dat wou ik niet. Ik stelde hen gerust en ging die avond alleen en gewoon naar bed. Nou, eigenlijk niet gewoon. Ik controleerde alles wel twee tot drie keer toe. Heb ik de deuren op slot gedaan, heb ik de kaarsen uitgeblazen, is het raam op slot? Pas toen ging ik naar bed en lag dan nog minuten en soms wel uren nog wakker.”

De overige vrouwen en vooral mevrouw B zaten ingespannen te luisteren. “Dus je hebt jezelf hierin ontwikkeld?” vroeg mevrouw B. Voor mevrouw B was dit een herkenbaar verhaal. Zij heeft na jaren zich ontwikkeld in het loslaten van angstgevoelens. Deze angstgevoelens waren haar door haar moeder ingepraat. Ze mocht ‘s avonds niet naar buiten want anders zouden de geesten op haar afkomen. Bij alles wat mevrouw B had willen ondernemen volgde er een angstig verhaal van haar moeder. De angstgevoelens heeft mevrouw B pas in haar zestiger jaren los kunnen laten. Nu heeft zij zich ontwikkeld in het niet hebben van angst. Gaan voor het leven en accepteren wat het leven te bieden heeft. “Het is alleen jammer” zegt mevrouw B “dat het zo lang heeft moeten duren”. 

De volgende workshop,  “de kracht van je gedachte”, bracht nog meer van dit soort mooie, verbindende gesprekken op gang. “Wat mooi dat wij onszelf in de ander herkennen” zei mevrouw A. “Zullen wij het nagellakken en de gezichtsverzorging maar een volgende keer te doen?” Iedereen stemde luidkeels toe. Dit was al voldoende aandacht waarop de vrouwen, vanwege corona, een tijd op hadden moeten wachten.
 
PS: op vrijdag 29 oktober is het 2e deel van de verwendag. Houd de facebookpagina van Wijkteam Almere Tussen de Vaarten in de gaten.
 

¹ Het Buurtspel. Mijnbuurtje.nl Samen maken we een betrokken buurt

‘Het duurt te lang’, kreeg ik als antwoord op mijn vraag hoe het met haar ging.
Ik bleef haar enkele seconden zwijgend aankijken. Ik zag Anna, een bewoonster van middelbare leeftijd, ongeveer 1,60 meter lang met een haardos van zwarte en grijze haren waarvan duidelijk te zien was dat de kappersschaar er een tijdje niet doorheen was geweest. Ze knipperde met haar ogen en haar mondhoeken hingen naar beneden. Met een dikke sjaal om haar nek en handen die zij gekruist voor haar borst hield, stond zij anderhalf meter van mij af, leunend tegen de deurpost in de gang. ‘Die rotcorona, ze komen mij al niet meer opzoeken en ik mag niet eens mijn eigen boodschappen halen”.  Anna stond te trillen. Was het van de kou? Of van angst en verdriet? Zij voelde zich in ieder geval in de steek gelaten.

Als opbouwwerker ben ik met mijn wijkteamhesje aan, zichtbaar aanwezig in de wijk en houd ik informele praatjes met bewoners.

Anna, was vóór coronatijd een actieve vrijwilligster. Zij deed mee met een vrouwengroep. En bij elke bijeenkomst zorgde zij voor heerlijke hapjes.
Oorspronkelijk komt Anna uit Afghanistan. Daar had zij een zichtbare vijand overleefd. Eenmaal in Nederland heeft het gezin keihard gewerkt aan de taal en participeren in het sociale leven. Haar man heeft als vrachtwagenchauffeur zijn gezin financieel kunnen onderhouden. Anna kon rustig ademhalen en werken aan haar oorlogstrauma’s. Met mijn ondersteuning nam zij de tijd om haar weg in de wijk en naar overige bewoners te vinden. Tot dat ‘het elkaar ontmoeten’ zeer beperkt werd en activiteiten niet meer mogelijk waren. In haar thuissituatie kon zij niet meer met veertien personen, waaronder haar drie zoons, schoondochters en kleinkinderen, tegelijk aan tafel ontvangen. Erger werd het toen ook de activiteiten in het Buurtcentrum wegvielen. Anna werd somber en somberder. Zij kon alleen hoofdschuddend keer op keer zeggen. ‘Ik snap het niet’.

In de tijd van oorlog in mijn land, zochten familieleden elkaar op om samen te bepalen wat er gedaan zou kunnen worden en hoe dat aangepakt zou moeten worden. Wij maakten dan een plan, spraken elkaar moed in, omhelsden elkaar keer op keer en baden dat wij de nare tijd met z’n allen mochten overleven.
‘Maar nu’. Terwijl ze dat zegt zie ik haar happen naar lucht. ‘Nu mogen wij niet eens meer samen zijn’, zuchtte Anna. Ik zag een traan op haar gezicht als een sneltrein naar haar mondhoek gaan.

‘Dit virus, deze onzichtbare vijand wordt mijn dood’.
‘Wacht even Anna, dat wil je toch niet? Je snapt toch ook waarom er afstand gehouden moet worden? En je snapt toch ook waarom het verstandiger is om het contact met je kleinkinderen via Facetime te onderhouden?
Anna zuchtte ditmaal heel diep terwijl ze met haar linkerhand een traan wegveegde.
‘Wat ik weet mevrouw Lucia, is dat aandacht, liefde en omhelzing helpt. Het heeft mij en mijn gezin geholpen in oorlogstijd, waarom zou het nu niet kunnen? Waarom duurt het zolang?
Al snikkend stond ze leunend tegen de deurpost. En ineens….
Omarmde zij mij, terwijl zij fluisterde: “Mag ik u omhelzen?’

Lucia Fer april 2021
 

Enthousiaste, zorgzame jongeman 
Gezelligheid kent voor jou geen grenzen 
Van bal beheersende en goals scorende voetballer

Naar op tijd bezorgende krantenjongen, flexibele trainer van D-tjes 
en activiteitenbegeleider van jonge kinderen 

En ineens ligt alles stil
Geen feestjes, geen festivals, geen activiteiten voor de jeugd, geen wedstrijden. 
Geen ontmoetingen, geen party’s, geen slenterpartijen. Niet meer winkel in en winkel uit.

Lockdown! 
Je moet je aan de maatregelen houden. 
Tijd om op te ruimen, tijd om te rusten, tijd voor spelletjes, tijd om te Netflixen. 
Tijd, tijd, tijd 
En tijd gaat voorbij 
En die neemt al je leuke, gezellige, vrolijke, dynamische ontmoetingen mee. 
Zelfs die leuke meid houd je op anderhalve meter afstand.
 
Lockdown 
Het ene na het andere virus. Het ene na het andere vaccin. 
En notabene, weer een verlenging. Hoe lang nog? 
En jij, enthousiaste, zorgzame jongere. 
Neen! 
Jij, stressvolle, eenzame, verdrietige jongere 
Je zit vast. Je denkvermogen zit vast. 
Handenschuddend aan de coronatralies. “ik ben onschuldig”, “laat me los! 
Kijk naar mij. Ik ben jong 
Die baan is toch al weg. Die meid blijft toch afstand houden 
En je vrienden? Die maken het alleen maar erger
Je wilt niet meer. Je bent moe 
Slapen en drugsgebruik 
Laat de witte jassen maar toe 

Lockdown

Covid 19 doet heel veel in de wereld en dus ook in onze kleine gemeenschap. Maar daar wil ik het
niet over hebben. Ik wil het hebben over een begin – eigenlijk een voortzetting – van een
kantoorloze periode.

Weet je dat er een tijd is geweest, 1940 – 1945, waarin er ook sprake was van een kantoorloze of
een niet-normale kantoorperiode. Klik hier om het artikel "ambtenaar in oorlogstijd" te lezen op de website van Binnenlands Bestuur.

Wat bleek toen: “… de achtergebleven rijksambtenaren zetten hun werk voort” ze waren
productiever dan ooit.” En: “Dat creëerde niet alleen morele dilemma’s, maar ook kansen om
beleid te maken.”

Het jaar 2020 was nog geen kwartaal oud en pats boem……we zitten in een kantoorloze periode.

• Ben ik productiever?
• Zit ik met morele dilemma’s?
• Zie ik kansen?

Ik kan al die vragen (nog) niet beantwoorden, wat ik wel kan zeggen is dat:

Uitnodiging
Ik zou een ieder van jullie willen uitnodigen om na verloop van tijd deze vragen te beantwoorden:

• Ben ik productiever?
• Zit ik met morele dilemma’s?
• Zie ik kansen?

In juni 2018 schreef ik er al over …een buurtauto in Almere Tussen de Vaarten. U bent vast benieuwd hoe verder met Het Vaartje gaat.

Hieronder laat ik enkele deelnemers aan het woord:

Mw K: Ik heb er al heel wat van genoten. Je belt en ze komen je halen. Vanaf het begin heb ik er gebruik van gemaakt en het bevalt prima. De chauffeurs zijn behulpzaam en heel vriendelijk. Zonder de auto kom ik niet op de club, het is te ver om te lopen.

Mw. O: Het is gezellig om weer eens samen boodschappen te doen, je leent even iemand die met je meeloopt en je wagentje duwt na afloop en alles binnen brengt. Ik vind het heerlijk om een keer niet alleen de boodschappen te moeten doen en ik bedank alle vrijwilligers daarvoor.

Chauffeur D: Als chauffeur van Het Vaartje rijd ik vaker bewoners naar de twee bekende supermarkten in Tussen de Vaarten. Zij willen boodschappen doen en vinden het fijn dat er een auto en een chauffeur beschikbaar is om hen er naartoe en weer terug te brengen. Deze ritten zijn leuk.

Als ik bij de bewoner aankomt zit hij /zij al klaar met de boodschappentas(sen) en soms met een lijst aan boodschappen. De bewoner is vaak niet mobiel, loopt met een wandelstok of met een rollator.

Ik help de bewoner om plaats te nemen in de auto. De wandelstok en/of rollator plaats ik dan in de auto. Als wij bij de supermarkt aankomen help ik de bewoner met uitstappen en overhandig haar de wandelstok of rollator. Soms moet ik de wandelstok of rollator in de auto laten, want de bewoner zegt dan: “Ik houd mij wel vast aan de boodschappen kar”.  En zo lopen wij dan samen in de supermarkt. De bewoner achter de kar en ik loop ernaast. Maar soms ben ik degene die de boodschappen kar vasthoud.

Vele van de bewoners weten precies waar alle koopwaar staat. Inmiddels weet ik dat ook. Als ik meelees met de boodschappenlijst, kan ik precies de efficiëntste route in de supermarkt uitzetten.

Wij voeren dan vaak een gesprek over de producten

• ”Wat is dit weer duur geworden he?”,
• “Jeetje wat heb je veel keuzes tegenwoordig”,
• “En al die halfvolle producten, vroeger was dat niet zo”.
• “geen wonder dat de jeugd van tegenwoordig keuzestress heeft”.

Soms kunnen wij een bepaald product niet vinden dan ga ik op onderzoek uit. Het is gewoon een feestje om met bewoners boodschappen te doen.

Het vergt wel veel tijd. Even boodschappen doen kost al gauw 1 tot 1,5 uur inclusief het halen en terugbrengen. Gelukkig is dat geen probleem bij het Vaartje. Na afloop laad ik de boodschappen in de boodschappentas(sen) van de bewoner en zorg dat deze in de auto terecht komt. Ik breng de bewoner naar huis en zet de zware tassen voor hen in de keuken/gang of woonkamer.

De bewoner is altijd blij. Vaak doen zij vrijwillige bijdrage. Ik geef altijd aan dat het niet nodig is omdat Het Vaartje tot nog toe een gratis dienst is. Maar omdat bewoners dit een geweldige dienst vinden doen zij vaak een kleine vrijwilligersbijdrage (tussen de 0,50 en €2,00).

Wil je net als ik vrijwillige chauffeur worden bij Het Vaartje of wil je VRIEND worden van Het Vaartje?

Bel of email naar 

Lucia Fer
wijk-/opbouwwerker in Tussen de Vaarten

lfer@deschoor.nl 

telnr 06 3812 3321